İnsanlar, İnsancıklar...

Yalnızlık, içinde yaşadığımız gerçek, maalesef...

İnsanları seviyorum, hayvanları seviyorum, doğayı seviyorum!...Bence koskoca bir yalan!...Çünki insanoğlu kendinden başkasını sevmiyor...İnsanlar çok acımasız, çok sevgisiz, gaddar ve de çok bencil. Koca dünya da, toplasan deyim yerindeyse bir avuç iyi insan çıkar diye düşünüyorum. Söyler misiniz bana en iyi arkadaşınız kaç tane diye sorsam, kaç tane sayabilirsiniz!...Bir elin parmaklarını geçmez, bir tane sayabilirseniz çok şanslısınız o zaman. Gerçek dost, gerçek arkadaş artık nerdeyse rüyalar da kaldı... Artık insanlar en basit ama çok da önemli olan selamını bile, eften püften sebeplerle esirgiyorlarsa zaten iş bitmiştir.Kocaman bir yalnızlığın içinde yaşayıp gidiyoruz işte...Aylardır görmediğin birine rastlarsın, hatır sorduğuna pişman ederler insanı, ya sana be kardeşim benim zayıflığımdan, şişmanlığımdan bunun gibi ıvır zıvır boş laftan...Aslında belkide bu tip basit şeyler yüzünden insanlar birbirinden kaçıyordur ne bileyim...
Dinimizde selamın çok büyük bir değeri var. Onun için benim insanları ölçüt kavramım selamla...Aslında o herşeyi çok iyi anlatıyor. Bir de , çok net bir gerçek var ki; o da insanın asıl dostu ailesi, bunun ötesi yalan...