Ne Dedim ki ?...

Çok sevdiğim bir arkadaşım var. İçinde kötülük yok. Fakat patavatsız. En son söylenmesi gereken lafları pat diye öyle söyler ki kalakalırsın. Birlikte çarşıya gittiğimde dükkanlarda bir laf edecek diye ödüm patlar, görünmez olmak isterim. Annemle birlikteyken, yaşımın daha küçük olduğu senelerde annemde çekinmeden konuştuğu zaman ona çok kızar, niye öyle dedin derdim. Annemde ne var ki bu laf ta, ne dedim ki diyerek beni daha çok kızdırırdı. Şimdi bakıyorum da ben şimdi annemin o zaman ki yaşlarına gelmişim. Annem gibi karşımdakini kırmadan ama dobra dobra konuşmaya başlamışım. İnsanların arkasından konuşmaktansa yüzüne, ama sırası geldiği zaman tatlı bir dille öyle bir söylüyorum ki ben bile kendime şaşıyorum. Böyle olmak bence güzel... de, bazen gereksiz yere ağzından boş laflar kaçabiliyor. Ağzımdan çıkanı kulağım daima işitiyor da, bu gün işitmeyiverdi... Nasıl çıktı bilemediğim bir laf ettim de, ben bunu nasıl söyledim diye kendime kızdım. Aslında ettiğim laf kırıcı, terbiyesiz bir laf değildi ama çok gereksiz edilmiş bir laftı. Annemin o zamanlar olduğu yaştayım , şimdi benim kızım beni uyarıyor ve ben de ona ne varki bunda ne dedim ki deyiveriyorum. Gerçekten öyle geliyor da, ama bu sefer papaz pilav yemedi. Haklıydı. Doğru söze ne denir bazen çocuklarımızın uyarılarına kulak asmak lazım. Bizlerinde çocuklarımızdan öğrenecek şeylerimiz var. Hem kendimiz hem de onlar için...