Ortamdan çatadanak çatlamak üzereyim. O kadar kıskanıyorum, o kadar kıskanıyorum ki anlatamam. Resmen içim içimi kemiriyor. Bir gün belki diye bir soru cümlesi geliyor aklıma. Ama nedense bu sorunun cevabının olumlu olacağına dair hiç bir umudum yok.Yine de umut etmek istiyorum. Ben de Obama istiyorum bir tane. Lütfeeen. Obama’nın kendisi değil mevzu bahis olan. Temsil ettiği durum. Yani değişiklik, hoşgörü, yeni bir nefes, beyaz bir sayfa. Obama kendisi Türkiye için ne düşünüyor, o muallak. Amaaan her şey olacağına varır. ABD halkı rekor katılımla, eskiden bırakın seçilmeyi, seçime katılacağı söylense kimsenin ciddiye almayacağı bir insanı kendisine başkan seçti. Çünkü umut etti, umut edecek bir şeyler gördüğü yepyeni bir yüzü başına getirdi. Biz de nerdee. Hep aynı suratlar. Hep aynı hoşgörüsüzlük. Ayrımcılık, dışlama had safhada. Her gelen ayıracak, dışlayacak bir zümre buluyor. Belki tipleri değişkenlik gösterebilir ama illa ki birileri dışlanıyor sonuçta. Kimseyi dışlamayacağını, herkesi gerçekten kucaklayacağını gerçekten hissettiğim, beni konuşmasıyla, hitabıyla ağlatacak bir lider istiyorum. Bizimkileri de dinlerken ağlamak istiyorum ama sinirden ve ümitsizlikten. O yüzden diyorum ya çok kıskanıyorum ABD’lileri. Umuda oy verdiler. Nedense de hiç pişman olmayacaklar gibi geliyor....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder