Mükemmel Annelik Sendromu

 

Hayatınızın en heyecanlı ve duygusal anlarından biri çocuğunuzu kucağınıza aldığınız zamandır. Ebeveyn olarak duyduğunuz heyecan kelimelerle tarif edilemez. Hele bir de anneyseniz… Annelik en yoğun duygulardan biridir. Çocuğunuz için yapmayacağınız şey yoktur. Elinizden gelenin fazlasını yapmaya çalışırsınız. Ama ‘mükemmel olmak’ isterken hata yapıyor olabilirsiniz. Kendinize sürekli “Daha ne yapabilirim?” sorusunu sorabilirsiniz. Bu kaygıyı taşıyorsanız “Çocuğum iki yaşında üç dil öğrensin, hem baleye hem de yüzmeye gitsin, belgesel izlesin, piyana ile keman çalsın; sağlıklı yaşasın, organik ürünler tüketsin, zamanında uyusun, kurallara uysun” diyebilirsiniz. Ama durun! Bütün bunlar ‘mükemmellik sendromu’nun belirtileri olabilir. Tüm bu yaklaşımların temelinde çocuğun daha iyi bir hayatı olması için yapılan fedakar tutumlar ve arayışlar yatar. Ama gerek annenin mükemmel olmaya çalışması gerekse çocuğunun mükemmel olmasını istemesi hem anne hem çocuk için bazı olumsuzluklara yol açabilir. Acıbadem Üniversitesi Atakent Hastanesi Uzman Klinik Psikolog Reyhan Algül, anneleri mükemmelliğe iten nedenleri ve mükemmellik sendromunu anlattı.

Özgüvenini Kaybediyor

Mükemmellik sendromu annede yetersizlik duygusuna, kendini suçlamaya ve aşırı kaygıya neden olabilirken, çocukta yeme ve uyku sorunlarından inatçılık ve okuldan bıkmaya dek birçok sorunla kendini gösterebiliyor. Bu olumsuzluklar ileri yaşlarda da etkisini gösterebiliyor. Her istediğini elde edebileceğini, mükemmel ve kusursuz olduğunu zannederek büyüyen çocuk, gerçek hayatta engellenmelerle, retlerle ve başarısızlıkla karşılaştığında büyük hayal kırıklığı özgüven kaybı yaşayabiliyor. İşte anneyi mükemmelliğe iten nedenler…

Bağımlı Olmayın:
Çocuğunu kendinden ayırmayın, aslında kendi bağımlılıklarının telafisi olarak çocuğunu kullanan ebeveynler çocuklardaki bağımlılığı artırıyor. Tabii ki ebeveynlerin büyük çoğunluğu bunları kasıtlı yapmıyor. Hatta farkında bile değiller. Ancak her çocuğun ebeveyninden bağımsız bir varlık olduğunu unutmamak gerekiyor. Annelerin çocuğunun özerkliğini teşvik etmesi ve desteklemesi yapabilecekleri en doğru davranış.

‘Trend Bu’ Demeyin:
 Dönemin ruhu da ebeveynlik stilini belirliyor. Toplum ve medyada çocuk için daha çok şey yapmak daha iyi ebeveynlinkmiş gibi yansıtılıyor. Bu nedenle aileler, özellikle de çalışan anneler çok daha fazlasını yapmaları gerektiğine inanıyorlar.

Narsisizm:
 Çocuk sahibi olmak dünyadaki en sorumluluk isteyen ve en ağır iş olmasının yanında aynı zamanda insandaki narsisistik yönü de ortaya çıkarabilen bir durum. ‘Benim çocuğum’ fikri, zaman zaman çocuğu ve kendini mükemmel görmek isteme eğilimini oluşturabiliyor. Ünlü nörolog Freud da bu konuda; çocukların aileleri tarafından, kendi yapamadıklarını yapacak veliahtlar olarak algılandıklarına dikkat çekmiştir.

Aşırı İlgi Tehlikesi:
 Çocuk sayısının azalması, ebeveynlerin çocuklarıyla daha çok ilgilenmelerine neden olduğu gibi, uzun çalışma saatleri ve annelerin de çalışma hayatında olması bazen çocuğuna ‘yeterince vakit ayıramadığını’ düşünmesine neden olabiliyor. Bu nedenle anneler çocuğuyla geçirdikleri zamanda “Bari onu mutlu edeyim” diyerek aşırı ilgi gösterebiliyor.

Her İstediğini Yapmayın:
 Ebeveynler çocuklarının psikolojisinin bozulacağından aşırı endişelenmeye başladıkları için onun her dediğini yaparak, ruhsal yönden örselememeye çalışıyorlar. Oysa bir annenin çocuğuna yapabileceği en büyük kötülüklerden biri onun her istediğini yapmak!

Geçmişin İzleri: 
Ebeveynler, geçmişte kendi anne-babalarının yaptıkları hataların bilincine vardıkları ve bugünkü yaşamlarının nasıl etkilendiği farkettikleri için bu hataları kendi çocukları üzerinde yapmamaya çalışıyorlar. “Benim yaşadığımı çocuğum yaşamasın” diye düşünüyorlar.

Çocuk Olduğunu Unutmayın!

Mükemmellik sendromu ile yetişen çocuklar; problem çözme becerisi olmayan, her şeyden çabuk sıkılan, elindeki hiçbir şeyle mutlu olmayan, söz dinlemeyen çocuklar oluyorlar. Daha bencil ve kibirli olabiliyorlar. Ailenin sunduğu imkanları, hayatın kendisinden de bekledikleri için hayat onlara bu şartları sunmayınca hızla derin ruhsal problemler yaşayabiliyorlar. Okul süreçlerinde çok çabuk sıkılabiliyorlar; çünkü bir kısmına okula gitmeden okulda öğretilmesi gereken bilgiler öğretiliyor. Yetişkin olduklarında kendilerini sürekli başarılı/başarısız ekseninde değerlendirip mutsuz olabiliyorlar. Örneğin: 2 yaşındaki bir çocuğun temel ihtiyacı annesiyle yakın bir ilişki kurmaktır, yabancı dil öğrenmek değildir. 3 yaşında bir çocuğun ihtiyacı oyun oynamaktır, piyano çalmak değil. Çocukların gelişim ihtiyaçlarını iyi anlamak önemlidir. Mükemmel olmayı bir kenara bırakın. Bir çocuğa verebileceğiniz en değerli şey onun ayrı bir birey olduğunu kabul ederek sevginizi hissettirmeniz ve güven vermenizdir. Küçük yaşta yönlendirmeler yapılmalı ama çocuklar da çocukluklarını yaşamalıdır.

/acıbadembülten/ Fotoğraflar/Pinterest/